بی راهه

نمیدانم این روزها ک ِ میگُذرد کجایش باران دارد ک ِ من خیس ِ بارانم ، نمیدانم کجایش درد دارد ک ِ من درکش را ندارم هیچ ، گلوگیری نهان دارم از باران های این روز هایم خیس تر ، اما بی آبی آسمان ِ چشم هایم را گرفته ست ، نمیدانم ، کجای این  جاده ی بی انتها را به بی راهه میروم ک ِ گلویم میگیرد ، باران به شوق می آید ، آسمان بغض میکند ، نمیدانم . آینه ها هم بی رحم شده ند ، بانوئی سرد و بی روح ، گیسوانی سفید ، گلوئی و چشمی متورم ، نمیدانم ، هر چه هست بانو میداند و باز هم به روی خودش نمی آورد که باز هم به بی راهه زده ست !