یکی از همان اولین بار ها

همش میخواهم دیروز را برایت ترسیم کنم بانو ، اما نمی شود شاید هم نمی گذارند ، شاید هم نباید ک ِ بشود ولی الآن می خواهم بگویم .. بگویم ک ِ تمام ِ تمامش ک ِ نه اما بیشتر حرفهای در گلو مانده را گفتیم ، رفتیم و گوشه ای نشستیم و بغضهایش رو در گلویم می فشردم و برایش خودم ، بلی خود ِ خودم بر زبان می آوردم تا خالی شود ، مَرد اگر بغض کند ، زن ویران میشود ، من حسش کردم بانو ، وقتی چشمانش قرمز میشد و اشک جمع میشد نگذاشتم بچکد ، غرورش جلویم خورد شود ، رویم زیاد شود براش ، بلی خودم نخواستم ، مرد باید مرد باشد ، مردانگی کند ، حرف بزند ، بغض کند اما اشک نریزد البته نه که هیچ وقت ها ، مَرد باید اشک هایش را هم در آغوش ِ زن َش خالی کند ، به هر حال نگذاشتم ، خنداندمش ، خندیدم ، اما نگذاشتم بغض کند دیگر ، برای تمام ِ اشتباهاتش عذر خواست و برای تمام ِ اشتباهاتم به آغوشم کشاندمش ، در آغوشش زمان برایم بی معنا بود ، ثانیه شمارش آرامم میکرد ، کم مانده بود به خواب بروم ، خواب ِ ابدی ک ِ ای کاش رفته بودم ، جان دادن در آغوش مَردت بی نظیر ترین نوع ِ مرگ است هرچند کاملا خودخواهیم را می رساند .. شاید دوست داشتن همین باشد ، که بُگذریم و از همان اول ، اخر ِ راه را اول ِ راه نیاوریم ! 

× کاش راهنمای خوبی برای بودی زیبای خفته ، آن شبم را آن طور به صبح نمی رساندی